Вільям Вордсварт
Нарцысы
(пераклад)
Я летнім воблакам блукаў
Ва ўзгорках, долах, адзінок.
На беражку я раптам ўглядзеў
Нарцысаў залацістых табунок.
Пад дрэвамі ў цяні і над хвалёй
Гайдаў іх вецер над ракой.
То зорны рой, стаміўшыся мігцець,
Са Млечнага Шляху сышоў,
І вузкі бераг азярца
Шляком асвечаным абвёў,
Нязлічана-і, як жывы,
Ківаў мне кожны галавой.
Іграе блікамі хвалЯ,
А золата яскравей, чым зямля;
Другая радасць не патрэбна нам-
Трымай, прымі і падзялі;
Падоранаму шчасцю рад,
Гляджу, не адрывая позірк.
Калі ўхіляюсь ў думкі я,
Раскашваючыся ў цішы-
Я позіркам унутраным гляджу
Ў грымотнік, што ў маёй душы.
І сэрцам я прыняць гатоў
Круценне кветак залатых.