На беларусском языке
Плача бяроза слязою празрыстаю,
Быццам душа па кроплі пацякла
Цешачы розум імгненнямі чыстымі,
Людзі зшшчаюць свойш вострау святла.
Вось яна, еднасць з прыродаю-мацеркай,
Вось наш хвалены людскі гуманізм
Золатам плацім за тайные пацеркі
I не наперад імкнемся - уніз!
Нафта цячэ чорнай хваляю смерці
Мора не можа ахвяры схаваць.
Людзі, скажыце, ці есць у вас дзеці?
Пройдзе стагодзе, ад сілы - са два –
I застануцца на нашай планеце
Смецце, атрута, сухая трава...
Немач і страх будуць правіць парадкі,
Чорныя хмары над светам лунаць
I, калі выжывуць, нашы нашчадкі
Будуць нас, продкаў сваіх праклінаць
Так, не жывем - пад заклад пазычаем,
Што аддаем - не баліць галава
Рэжам, сячом і трэлюем адчайна,
Што нам - вавярок, зайцоў шкадаваць?
Што нам галодныя вочы сабакі?!
Пхнем яго ботам, бо мы ж разумней!...
Боллю мае разважанне працяты
Што з намі стала? Што будзе далей?