Я стремлюсь к тебе сердцем... Болеслав Лесьмян

Ирина Бараль
Сквозь метельные вихри, за неистовым ветром
Я стремлюсь к тебе сердцем, на огонь твой лучистый.
Чья-то грусть каменеет изваянием светлым,
Изваянием белым по-над берегом мглистым.

С той поры, как открылись и захлопнулись двери,
С той поры наша память не осилит недуга:
Мы так странно не помним и так страшно не верим,
Что когда-то на свете мы встречали друг друга.

Но отыщемся снова средь ненастья и ночи,
Нам нельзя не влюбиться под пургой оголтелой
Обновленной любовью, что спасенья не хочет,
Сокровенным желаньем, что не знает предела.

Нам нельзя не влюбиться в этой злой круговерти
От заклятого счастья, бережённого строго,
Нам нельзя не влюбиться от предчувствия смерти,
Что одна для обоих замерла у порога.

Вьюга серые клочья размела по дороге,
Обтрепала о сучья поседелое темя.
Жизнь уходит сквозь пальцы в стародавней тревоге,
Улыбнуться бы, что ли, да кончается время.

Сквозь метельные вихри, за неистовым ветром
Я стремлюсь к тебе сердцем, на огонь твой лучистый.
Чья-то грусть каменеет изваянием светлым,
Изваянием белым по-над берегом мглистым.


***

BOLESLAV LESMIAN

PONAD ZAKRES SNIEZYCY...

Ponad zakres sniezycy, ponad wicher i zamiec
Duch moj leci ku tobie w swiatel kregi i smugi.
Czyjas rozpacz sie sili w bialy posag okamiec,
W bialy posag nad brzegiem ociemnialej jarugi.

Odkad zniklas w objeciach nie domknietej w swiat bramy,
Odkad zbladlas, schorzala moich wspomnien bezsila,
Tak sie dziwnie nie znamy, tak sie strasznie nie znamy,
Jakby nigdy i nigdzie nas na swiecie nie bylo.

Znajdzmy siebie raz jeszcze wsrod wichury i cienia,
Zakochajmy sie w sobie nad otchlania wieczoru
Ta miloscia powtorna, co juz nie chce zbawienia,
Tym pragnieniem ostatnim, co juz nie zna oporu!

Zakochajmy sie w sobie krwawym serca wyzuciem,
Z tego szczescia, o ktorym nie mowimy nikomu,
Zakochajmy sie w sobie naszych smierci przeczuciem,
Dwojga smierci, co w jednym pragna spelnic sie domu.

Rwie sie w strzepy wichura, jakby szumna jej grzywa
Rozszarpala sie nagle o sekata glab lasu.
Zycie, niegdys zranione, z zyl we trwodze uplywa,
Coraz bardziej na usmiech brak odwagi i czasu!

Ponad zakres sniezycy, ponad wicher i zamiec
Duch moj leci ku tobie w swiatel kregi i smugi.
Czyjas rozpacz sie sili w bialy posag okamiec,
W bialy posag nad brzegiem ociemnialej jarugi.