Я нiколi не была у Полацку,
Не хадзiла у прыцемках па Прыпяцi...
Толькi Лунiнец дзiунай казкаю
З вельмi даунiх часоу явiуся мне.
i ад тых часоу мара выспела,
Нiбы месячык той над хаткаю,
Нiбы усмешка дзядулi Мiколы,
Як iмя бабулi - Надзея.
I калi цягнiкi грукалi,
Калi вершы у iх чыталicя,
На прыпынку кахання -ЛУНiНЕЦ
усе надзеi мае здзейснялicя.
Там была я i у 10 i у 20...
Ды няма мяне там у 30...
А так хочацца цiха у акенца...
Каб пачуць бабулiна:"Хто там?"
Каб адчуць дзядулiну радасць.
Толькi могiлкi вельмi блiзка...
А на могiлках крыж дзядулi...
I не колi дзяцiнства не будзе...
Але будзе зауседы цэркаука...
Не была у ей нi у 10, нi у 20...
Але хутка зайду у 30...
Каб адчуць дзядулiну радасць,
Каб прамовiць iмя - НАДЗЕЯ,
Каб знайсцi ту дзiцячую мару
Аб каханнi усiх на сьвеце...