Вислава Шимборска. Микрокосмос

Глеб Ходорковский
      Вислава Шимборска

    МИКРОКОСМОС.

  Когда поглядели впервые в микроскоп
  оттуда грозой повеяло, да и доныне веет.
  Жизнь была и до того достаточно безумной
  в своих размерах и формах.
  Создавала также и маленькие существа,
  червячков и мушек,
  во всяком случае, их можно было увидеть
  невооружённым глазом.

  И вдруг,под стёклышком,
  неестественно увеличенные
  и такие ничтожные,
  что место, ими занятое в пространстве,
  только из жалости можно назвать местом.

  Стёклышко их совсем не смущает.
  Открыто под ним двоЯтся они и троЯтся
  непринуждённо,свободно и как попало.
 
  Сказать что их много - это значит ничего не сказать.
  Чем сильней микроскоп
  тем точней и подробнее многократно.

  У них даже и требухи настоящей нет.
  Они не знают ни пола, ни детства, ни старости.
  Может быть сами не знают - есть они, или их нет.
  Однако порой от них зависит наша жизнь или смерть

  Некоторые на миг застывают неподвижно,
  хоть неизвестно, что для них этот миг.
  Поскольку они так малЫ
  то, быть может, и время
  для них, в соответствии, раздробленО.

  Пыль, взметённая ветром это для них метеор
  из глубокого космоса
  а отпечаток пальца - огромный лабиринт,
  где могут они собираться
  на свои глухие парады
  на свои слепые илиады и упанишады.

  Я уже давно хотела о них написать,   
  но эту трудную тему всё на потом отлагала,
  считала - она достойна поэта получше.
  Но время торопит. Пишу.
 


             *   *   *

 

     Wislawa Szymborska

         MIKROKOSMOS

Kiedy zaczeto patrzec przez mikroskop,
powialo groza i do dzisiaj wieje.
Zycie bylo dotychczas wystarczajaco szalone
w swoich rozmiarach i ksztaltach.
Wytwarzalo wiec takze istoty malenkie,
jakies muszki, robaczki,
ale przynajmniej golym ludzkim okiem
dajace sie zobaczyc.

A tu nagle, pod szkielkiem,
inne az do przesady
i tak juz znikome,
ze to co soba zajmuja w przestrzeni,
tylko przez litosc mozna nazwac miejscem.

Szkielko ich nawet wcale nie uciska,
bez przeszkod dwoja sie pod nim i troja
na pelnym luzie i na chybil trafil.

Powiedziec, ze ich duzo – to malo powiedziec.
Im silniejszy mikroskop,
tym pilniej i dokladniej wielokrotne.

Nie maja nawet porzadnych wnetrznosci.
Nie wiedza, co to plec, dziecinstwo, starosc.
Moze nawet nie wiedza czy sa – czy ich nie ma.
A jednak decyduja o naszym zyciu i smierci.

Niektore zastygaja w chwilowym bezruchu,
choc nie wiadomo, czym dla nich jest chwila.
Skoro sa takie drobne,
to moze i trwanie
jest dla nich odpowiednio rozdrobnione.

Pylek znoszony wiatrem to przy nich meteor
z glebokiego kosmosu,
a odcisk palca – rozlegly labirynt,
gdzie moga sie gromadzic
na swoje gluche parady,
swoje slepe iliady i upaniszady.

Od dawna chcialam juz o nich napisac,
ale to trudny temat,
wciaz odkladany na potem
i chyba godny lepszego poety,
jeszcze bardziej ode mnie zdumionego swiatem.
Ale czas nagli. Pisze.

(Krakow, 2009.)