Горад мой, родны кут,
Я жадаю, каб ты жыў без пакут!
Каб цябе абыходзіла ліха,
А шчасця было б ў цябе больш крыху!
Цудоўныя месцы, прывабны з маленства,
Малюнкі прыроды, мне сэрца сагрэюць,
Ад іх адыходзяць думкі Купалы,
Яны дапамогуць радзіць мае мары.
Паветра тваё, мне дае сілы жыць,
І тут я жадаю тварыць і любіць!
Хай, хтосьці мне кажа:
“Які гэта цуд?!
Маленькі наш горад,
Увесь на далоні тут”.
Магчыма ўсё так,
Але кажа інакш сэрца маё:
“Любі гэты горад і ім ганарыся,
Тут жа бацькі твае нарадзіліся,
Гэтыя месцы шануе сам Бог,
Тут назаўжды твой родны парог”.
І гэта не так вось прыгожыя словы,
І мне не патрэбна зусім прапановы,
Сама я ведаю, дзе жыць лепш за ўсё:
Але ж маё сэрца, мой горад, тваё!!!