Вислава Шимборска. Монолог пса

Глеб Ходорковский
      

      
      Есть разные псы. Я был породистым псом,
      с хорошею родословной и волчьею кровью в жилах.
      Я жил в вышине, вдыхая запах пейзажей -
      лугов под солнцем, ельника после дождя
      и комьев земли под  снегом.
   
      У меня был порядочный дом, люди меня обслуживали.
      Я всегда был накормлен, вымыт, расчёсан.
      Люди меня на прогулках сопровождали,
      с уважением, без фамильярности -
      каждый прекрасно помнил, чьим я был псом.

      Любая дворняга сумеет найти хозяина.
      Но осторожней - только посмейте сравнить!
      Мой хозяин был единственным в своём роде.
      Целое стадо шло за ним неотступно -
      с трусливым восторгом всматриваясь  в него.

      Мне они улыбались
      плохо скрывая зависть.
      Только я
      мог встречать его, прыгая радостно,
      и только я мог, прощаясь,
      зубами тянуть за штанину.
      Только мне разрешалось класть
      голову на его колени,
      только меня он поглаживал ласково
      и теребил мои уши
      Только я
      мог притворится при нём ,что сплю -
      и тогда он, склонившись,что-то шептал мне нА ухо.

      А на других он гневался часто и грозно,
      облаивал их и рычал,
      метался от стенки к стенке...
      Я думаю, он любил только меня,
      и больше никого никогда не любил.

      Был у меня и долг: доверчиво ждать.
      Появлялся он ненадолго, а исчезал надолго
      Что держало его там,в долинах - не знаю,
      но я догадывался - наверно очень важное дело,
      как для меня война с котами
      и с тем, что излишне движется.

      Судьба остаётся судьбой. И моя изменилась -
      Однажды весной,
      когда при мне его нЕ было,
      в доме возникла странная суматоха.
      Сундуки,чемоданы, кофры впихивали в автомобили,
      и с визгом колёс съезжали вниз,
      исчезая за поворотом.

      На террасе горели какие-то тряпки, мусор,
      жёлтые блузы, повязки с чёрными знаками...
      И много, очень много картонных разодранных ящиков
      из которых куча флажки кучами высыпались.
      
      Бродил я в этой зАмети скорей удивлённый, чем злой,
      ощущая на шерсти своей недобрые взгляды
      будто я пёс без хозяина
      бродячий приблуда,
      которого гонят поганой метлой от порога.

      Кто-то сорвал с меня ошейник, украшенный серебром,
      кто-то пнул ногой мою миску,уже несколько дней пустую.
      Потом из последних кто-то
      высунулся из кабины
      и выстрелил дважды.

      Даже попасть он не смог туда, куда надо.
      Поэтому я умирал  мучительно и долго
      под жужжание обнаглевших мух.
      Я, пёс моего господина.

              *   *   *

      Wislawa Szymborska
MONOLOG PSA ZAPLATANEGO W DZIEJE

Sa psy i psy. Ja bylem psem wybranym.
Mialem dobre papiery i w zylach krew wilcza.
Mieszkalem na wyzynie, wdychajac wonie widokow
na laki w sloncu, na swierki po deszczu
i grudy ziemi spod sniegu.

Mialem porzadny dom i ludzi na uslugi.
Bylem zywiony, myty, szczotkowany,
wyprowadzany na piekne spacery.
Jednak z szacunkiem, bez poufalosci.
Kazdy dobrze pamietal, czyim jestem psem.

Byle parszywy kundel potrafi miec pana.
Ale uwaga – wara od porownan.
Moj pan byl panem jedynym w swoim rodzaju.
Mial okazale stado chodzace za nim krok w krok
i zapatrzone w niego z lekliwym podziwem.

Dla mnie byly usmieszki
z kiepsko skrywana zazdroscia.
Bo tylko ja mialem prawo
witac go w lotnych podskokach,
tylko ja zegnac – z;bami ciagnac za spodnie.
Tylko mnie wolno bylo
z glowa na jego kolanach
dostepowac glaskania i tarmoszenia za uszy.
Tylko ja moglem udawac przy nim, ze spie,
a wtedy on sie schylal i szeptal cos do mnie.

Na innych gniewal sie czesto i glosno.
Warczal na nich, ujadal
biegal od sciany do sciany.
Mysle, ze lubil tylko mnie
i wiecej nigdy, nikogo.

Mialem tez obowiazki: czekanie, ufanie.
Bo zjawial sie na krotko i na dlugo znikal.
Co go zatrzymywalo tam, w dolinach, nie wiem.
Odgadywalem jednak, ze to pilne sprawy,
co najmniej takie pilne
jak dla mnie walka z kotami
i wszystkim, co sie niepotrzebnie rusza.

Jest los i los. Moj raptem sie odmienil.
Nastala ktoras wiosna,
a jego przy mnie nie bylo.
Rozpetala sie w domu dziwna bieganina.
Skrzynie, walizki, kufry wpychano na samochody.
Kola z piskiem zjezdzaly w dol
i milkly za zakretem.

Na tarasie plonely jakies graty, szmaty,
zolte bluzy, opaski z czarnymi znakami
i duzo, bardzo duzo przedartych kartonow,
z ktorych powypadaly choragiewki.

Snulem sie w tym zamecie
bardziej zdumiony niz zly.
Czulem na siersci niemile spojrzenia.
Jakbym byl psem bezpanskim,
natretnym przybleda,
ktorego juz od schodow przepedza sie miotla.

Ktos zerwal mi obroze nabijana srebrem.
Ktos kopnal moja miske od kilku dni pusta.
A potem ktos ostatni, zanim ruszyl w droge,
wychylil sie z szoferki
i strzelil do mnie dwa razy.

Nawet nie umial trafic, gdzie nalezy,
bo umieralem jeszcze dlugo i bolesnie
w brzeku rozzuchwalonych much.
Ja, pies mojego pana.

***