Калісьці за сценамі Лоскага замка
Жыла прыгажуня-дзяўчына –
З касой залатой, з мілатою сялянкі,
З чароўнай усмешкай гасціннай.
Раз неяк у замак прыехалі госці.
Між іх быў юнак яснавокі.
Ён панначку ўразіў сваёй прыгажосцю,
Прываблівым голасам, крокам.
Хлапец закахаўся і не адыходзіў
Ад дзеўчыны, хмельнай ад страсці.
Здаецца, нішто не магло перашкодзіць
Каханню й далейшаму шчасцю.
Быў дзень іх вяселля абвешчаны рэхам.
Ды раптам вайна пачалася…
Жаніх, адшукаўшы свой меч і даспехі,
Знікае – і сонейка гасне…
А век быў ліхі. Зацягнуліся бойкі
Ажно на семнаццаць гадочкаў.
Хлапчына вадзіў ужо цэлае войска
І марыў аб шчасным куточку –
Аб тым, дзе пакінуў сваю прыгажуню.
А панначка верна чакала
Семнаццаць гадкоў… не такой ужо юнай…
Таго, аднаго, што абрала…
І вось – перамогу адзначылі трубы.
Дамоў паляцеў храбры воін:
Хутчэй да яе – да жаданай, да любай –
У белую вежу, ў пакоі!
Ён дзверы крануў – і замёр, бы карціна:
Насустрач яму паляцела
Сівая з касою даўгою жанчына –
Чужая, з усмешкай здранцвелай.
Падбегла, схілілася ў нізкім паклоне
І ўзнесла дзівосныя словы –
У крыку, у шэпце, у плачы, у стогне
Вачыма, і ўсмешкай, і мовай:
“Заходзь! Гэта ж я – твая, любы, нявеста!
Вярнуўся, нарэшце, мой сокал!”
А ён скамянеў, стала сэрцайку цесна –
І – паўза – ні гуку, ні кроку…
А панначка сціхла і раптам бязгучна
Падбегла, акно расчыніла…
І рынула ўніз… сваёй смерці насустрач…
Яе не пазнаў любы-мілы!!!
Ледзь толькі ачуўся збянтэжаны воін,
Каменнем па лесвіцы цёмнай
Зляцеў… дый укленчыў ля цела з тугою –
Гаротны, амаль непрытомны.
І раптам убачыў: старая жанчына –
Нявеста яго маладая!
Вось толькі каса, што звілася на шыі,
Бялюткая, не залатая…
6.10.2011