Wislawa Szymborska
CHWILA
Ide stokiem pagorka zazielenionego.
Trawa, kwiatuszki w trawie
jak na obrazku dla dzieci.
Niebo zamglone, juz blekitniejace.
Widok na inne wzgorza rozlega sie w ciszy.
Jakby tutaj nie bylo zadnych kambrow, sylurow,
skal warczacych na siebie,
wypietrzonych otchlani,
zadnych nocy w plomieniach
i dni w klebach ciemnosci.
Jakby nie przesuwaly sie tedy niziny
w goraczkowych malignach,
lodowatych dreszczach.
Jakby tylko gdzie indziej burzyly sie morza
i rozrywaly brzegi horyzontow.
Jest dziewiata trzydziesci czasu lokalnego.
Wszystko na swoim miejscu i w ukladnej zgodzie.
W dolince potok maly jako potok maly.
Sciezka w postaci sciezki od zawsze do zawsze.
Las pod pozorem lasu na wieki wiekow i amen,
a w gorze ptaki w locie w roli ptakow w locie.
Jak okiem siegnac, panuje tu chwila.
Jedna z tych ziemskich chwil
proszonych, zeby trwaly.
***
Вислава Шимборская
МГНОВЕНИЕ
Иду по зелёному склону холма.
Трава, цветочки в траве,
как на детской картинке.
Уже небо в дымке синеет.
В тиши раскинулся вид на другие холмы.
Будто и не было здесь кембриев и силуров,
скал, друг на друга рычащих,
бездн разверстых,
ни ночей в языках пламени,
ни дней в клубах тьмы.
Будто и не ворочались эти низины
в горячечной лихорадке
и ледяном ознобе.
Будто совсем не здесь бушевали моря
и разрывали края горизонта.
Девять тридцать – местное время.
Всё на своих местах и в согласии ладном.
В долине ручей как ручей.
Тропка в образе тропки всегда навсегда.
Лес в облике леса во веки веков и аминь,
а вверху в роли птиц парящих птицы парят.
Куда ни кинь оком, мгновение здесь царит.
Одно из мгновений земных,
призванных остановиться.
(Перевод: Киев, 24 сентября 2012.)