Аркадий Кулешов. Алеся

Незнамо Кто
Прощай, разбуженная сердцем, дорогая.
Щемит в груди — не понимаю, почему.
Жаль ту звезду, что на восходе догорает,
Пред тем как утру разгореться моему.

Ты помнишь первое несмелое признанье?..
Май звонким жаворонком плакал в вышине.
Назавтра пасмурный рассвет, заря в тумане,
Твой взгляд суровый и отчаянье во мне.

Ушла ты, тихая, под шепот желтых сосен,
Ушла, неслышная, под шорох волн ржаных,
И лишь зеленые баюкали колосья
Мою печаль на перекрестке встреч былых.

Ушла в неведомые, дальние просторы
Звездой рассветною, что гаснет в синеве.
Души пораненной горячие укоры
Слезой холодною застыли на траве.

Ушла, оставив только хмари и туманы,
Полынный дух одетых сумраком дорог,
Чтоб боль минутную от этой горькой  раны
Вовек я в сердце заглушить своем не мог.

Ушла и больше не воротишься, Алеся.
Прощай, родная. Смуглоликая, прощай.
Стою на месте прежних встреч, а с поднебесья
Звенит и плачет, словно жаворонок, май.

Прощай, разбуженная в сердце, дорогая.
Твой светлый образ буду я с собой нести.
В начале дня звезда на небе догорает,
Чтоб на закате поздно вечером взойти.

***************************************


Бывай, абуджаная сэрцам, дарагая.
Чаму так горка, не магу я зразумець.
Шкада заранкі мне, што ў небе дагарае
На ўсходзе дня майго, якому ружавець.

Ці помніш першае нясмелае прызнанне?..
Над намі жаўранкам звінеў і плакаў май.
Назаўтра золкае, туманнае світанне,
Суровы позірк твой і мой нямы адчай.

Пайшла ты, любая, пад гоман жоўтых сосен,
Пайшла, маўклівая, пад хваль жытнёвых шум,
Туды, дзе гойдала зялёнае калоссе
На сцежках ростані мой адзінокі сум.

Пайшла за ціхія, далёкія прасторы
Світальнай зоркай ты, што гасне ў сіняве.
Душы пакрыўджанай гарачыя дакоры
Слязой халоднаю застылі на траве.

Пайшла, пакінуўшы мне золкі і туманы,
Палынны жаль смугой ахутаных дарог,
Каб я хвілінны боль і горыч гэтай раны
Гадамі ў сэрцы заглушыць сваім не мог.

Пайшла, ніколі ўжо не вернешся, Алеся.
Бывай, смуглявая, каханая, бывай.
Стаю на ростанях былых, а з паднябесся
Самотным жаўранкам звініць і плача май.

Бывай, абуджаная ў сэрцы, дарагая.
Твой светлы вобраз панясу я па жыцці.
На ўсходзе дня майго заранка дагарае,
Каб позна вечарам на захадзе ўзысці.