Сирень шалеет над овинами,
шурша под шелест ветерка.
И входит в душу мне глубинная
библейских глаз твоих тоска.
В них отражаются пожары,
погромы, кровь, утробный стон,
разор твоей отчизны старой
и новой родине поклон.
С восторгом мерю новой мерой
я бездну этих древних вод
и верю, верю, верю, верю,
что будет жить и мой народ.
3 декабря 2012
г. Орск
Уладзімір Караткевіч. Яўрэйцы
Шалее сіні бэз над стрэхамі,
Бяжыць па ім вятрыска-зыб.
Я ўспомніў з ціхаю уцехай
Тваіх вачэй біблейскіх глыб.
Адбіліся ў іх клубы дыма,
На рэках плач і сечаў кроў,
Пажар старой тваёй радзімы,
Любоў да новых берагоў.
Гляджу ў маўклівым захапленні
У глыб бяздонных гэтых вод
І веру, веру без сумненняў,
Што будзе жыць і мой народ.