МінскіЯ Хронікі. Хронікі пэнсіянэрскага “выбару”.
ПрычапІлась жонка да мяне:
– Што ты, козлік, пЯлішся ў люстэрка?
Маладзейшую знайшоў “на старанЕ”?
Можа з ёй хлябаў ужо гарэлку?
– Можа ўжо яе папрыціскАў,
ды за ціцькі лапаў, стАры гад ты!?
Можа ўжо намЕрыўся ўцякАць,
дык, глядзі, павыдзеру ёй пАтлы!
– Я ж з табю, сволач, колькі год,
як з замежным ворагам ваюю!
Ведаю ўсе думкі напярОд!
Гадасці прашчала!
А такую…
Я, канешне, вытарашчыў вочы,
рот разявіў ад такой напАсці…
– З глузду з’ехала?
Няма на дзевак мочы!
Ты, аднаО –
маё, навекі, “шчАсце”!
– Я ж зусім іноя сёння мЫслю,
патаму й чашу патЫліцу,
вось,
рэкляму вЫглядзеў ў газЭце!
Патаму ў люстэрка пялю пЫсу,
што зубоў ў мяне, дурнІца,
засталОся толькі дзесяць…
Двадцаць два згубіў ў жыцці з табою!
І ня то што яблыка пагрызці…
На мясцО гляжу з таскОю…
Як таскУ маю табе мне выразіць?..
А ў рэкляме, глянь, як скАліцца…
Галлівудскі Джоні…
Жэнька Дэп! Аж зАвідкі бяруць….
Я так, кахАная, рашыў: ня буду маяцца!
Іду к дантЫсту!
Будзь, што будзь!
Бо, столькі смАчнага ў магАзіне…
Як атрымаю “пэнсіён”(дантЫставая маць!),
хажу, сліну пушчАю… Гадзіна!
Купіць – куплю.
А чым буду жаваць?
– І колькі ж Жэнькі Дэп аскАл каштУе?-
паглЕдзеўшы рэкляму, жонка кАжа.
Я адказаў…
Яна жа… як залямантУе…
– Ня думай дАжа!
МясцА схацЕлась? Ой-ё-ёй!
Мазгамі мог пашавяліць?
Калі аплацім “галлівуд” твой,
ў магАзін можна не хадзіць!
Сяжу. Гляжу. На Жэньку Дэпа…
Жывуць жа людзі…
ЖрАтва ёсць…
І ёсць чым жраць…
А тут… Такое “шчасце” будзе:
купляеш зубы -
каб у трунЕ прыгожым выглядАць…
**+**
10 снежня 2012г.
(**люстэрка – зеркало; дмкі – мыслі; каханая – любімая;
лямант – вопль; труна – гроб).