Як раніцай зыходзіць сонца на зямлі,
Так я узыйду паміж люцкой турботы,
Гісторыю дзядоу будуць узносіць камяні
А мне і на паперы ёсць работа.
Таму што трэба сэрдцам адчуваць
Дзе хлусяць, а дзе з прауды гнуцца
Я словам добрым буду шкадаваць,
Шматкропьем, да душы прашу звярнуцца.
Калі і так не учуяце мяне,
Тады я грымну казкай нечакана
Пра люд сляпы, які гніе
І пра вяльмож, што душацца ад сала.
Ніякай кропкі ставіць не хачу,
Бо думка быць закончанай не можа,
Я гэткі верш народу прысвячу
Які за сном, не бачыць свет прыгожы…