Евгения Янищиц Разлука

Ген Жэстачайший
Разлука

Ты теперь невозможно далёко.
Вырву с грядок осоку без слёз.
Только ворон - колючее око -
Пробивает мне душу насквозь.

Застегнусь этой стужей морозной,
Завяжу узелочком кутас.
Чёрный ворон над белою розой:
О, какой нереальный контраст!

Я смотрю, лепестки как слетают,
Как заходится ветер-слепыш,
Невзирая на боль проступают
Когти ворона, розы шипы.

Подскажи, для чего б это, друже,
Разорвав мои веки от сна,
Чёрный ворон над розою кружит,
Как над сердцем, остывшим до дна.

Евгения Янищиц

***

Разлука

Ты цяпер немагчыма далёка.         
Вырву з градаў палын і асот.            
Але воран – калючае вока –               
Прабівае душу навылёт.               

Захінуся шалёнаю сьцюжай,            
Завяжу вузялочкам кутас.             
Чорны воран над белаю ружай:      
О, які фантастычны кантраст!         

Я сачу, як пялёсткі зьлятаюць,      
Як заходзіцца вецер сьляпы,         
Рызыкоўна праз боль праступаюць 
Кіпці ворана, ружы шыпы.               

Адкажы, да чаго б гэта, дружа,      
Кружыць, сну разарваўшы кілім,    
Чорны воран над белаю ружай,      
Як над выстылым сэрцам маім.   

Яўгенія Янішчыц