Разлука
Ты теперь невозможно далёко.
Вырву с грядок осоку без слёз.
Только ворон - колючее око -
Пробивает мне душу насквозь.
Застегнусь этой стужей морозной,
Завяжу узелочком кутас.
Чёрный ворон над белою розой:
О, какой нереальный контраст!
Я смотрю, лепестки как слетают,
Как заходится ветер-слепыш,
Невзирая на боль проступают
Когти ворона, розы шипы.
Подскажи, для чего б это, друже,
Разорвав мои веки от сна,
Чёрный ворон над розою кружит,
Как над сердцем, остывшим до дна.
Евгения Янищиц
***
Разлука
Ты цяпер немагчыма далёка.
Вырву з градаў палын і асот.
Але воран – калючае вока –
Прабівае душу навылёт.
Захінуся шалёнаю сьцюжай,
Завяжу вузялочкам кутас.
Чорны воран над белаю ружай:
О, які фантастычны кантраст!
Я сачу, як пялёсткі зьлятаюць,
Як заходзіцца вецер сьляпы,
Рызыкоўна праз боль праступаюць
Кіпці ворана, ружы шыпы.
Адкажы, да чаго б гэта, дружа,
Кружыць, сну разарваўшы кілім,
Чорны воран над белаю ружай,
Як над выстылым сэрцам маім.
Яўгенія Янішчыц