К черту водку, шейки и твисты ...
К черту водку, шейки и твисты,
Юную голову обманом кружить!
В сердце народа направлен выстрел,
Жить ему завтра, или не жить...
Словом не нашим город наполнен,
Тихих селянок не числят людьми,
Нельзя вливаться в море чужое
Юностью нашей, кровью, детьми.
Нельзя. Мы в доме,что строили предки.
Непрошенно воры сидят при столе,
Из ласки своей нам бросают объедки,
Рождают холуйство на нашей земле.
У колыбели народа мы близко.
Враг наш суров и судьба, как заклятье,
У нас за плечами кричат обелиски,
С болью в сердцах идут наши братья.
Сегодня мы Родине щит и опора,
Сделать должны, что до нас не смогли.
Спросят однажды внуки с укором
О воле, о слове родимой земли.
На плахе язык наш снова и снова,
Задача вырвать его из огня,
Слово "люблю"- слабое слово,
Надежное слово - оборонять!!!
Лариса Гениюш
***
К чорту гарэлку, шэйкі і твісты...
К чорту гарэлку, шэйкі і твісты,
Юную голаў хлусьнёю кружыць!
У сэрца народу скірованы выстрал,
Жыць яму заўтра, альбо ня жыць...
Мовай ня нашай заплавілі горад,
Ціхіх сялянак ня лічаць людзьмі,
Нельга ўлівацца ў чужацкае мора
Юнасьцю нашай, крывёю, дзяцьмі.
Нельга. Мы ўдома свае, а ня сьведкі.
Няпрошана злыдні абселі сталы,
Кідаюць «з ласкі» свае нам аб’едкі,
Плодзяць халуйства на нашай зямлі.
Мы — стража ля нашай народнай калыскі.
Вораг суровы і лёс наш круты,
У нас за плячыма крычаць абеліскі,
З крыўдаю ў сэрцы падходзяць браты.
Мы сёньня лёсу Радзімы зарука,
Выканаць нам, што бацькі не змаглі.
У нас запытаюць з дакорам унукі
Аб волі, аб мове радзімай зямлі.
Сёньня ж на пласе родная мова,
Вырваць жывую належыць з агню,
Слова «кахаю» – слабае слова,
Мужнае слова – абараню!!!
Ларыса Генiюш