Да цябе напэўна таксама
Зараз у вокны стучыцца дождж,
Неяк сёлета ён вельм рана
Падабраўся да думак-рощ.
Захапў, затуманў вочы,
Анічога ў іх больш няма,
І няма ні слы, ні мочы
З ім змагацца - адна бяда.
Але ж нават у чорнай манеты
Недзе светлая ёсць старана.
Я чакаю. Тваі партрэты
Прытуляе старая сцяна.
Пэўна гэты вялікі горад
Цешыць сэрца тваё без мяне.
І не я, адзінокі холад,
Абдымае за плечы цябе.