Генадзь ГОВАР
ДЗІЧКА
Дзічка ў полі адна пры дарозе...
Ад відна давідна, бы ў гіпнозе...
Помніць добра яна ліхалецце...
Бой... Грымела вайна... Подых смерці...
Пахавалі пад ёй маладога...
Адыйшоў, як герой, нябога...
Дзічка ціха стаіць на варце...
Цяжка боль загаіць браце...
І ў снягі, і ў дажджы, і ў спёку...
Дзічка тут назаўжды, а ні кроку.
Толькі ў маі штогод ажывае
І бялютку фату апранае…
Бы нявеста стаіць ў чыстым полі...
У жаданні кахаць, як ніколі...
Геннадий Говар
ДИЧКА
Груша дикая на поле у дороги,
Как в гипнозе уж давно стоит.
Помнит груша прошлые тревоги,
Дым, огонь, тяжелые бои.
Схоронили, парня молодого,
Как героя - юного бойца,
И по всей земле рыдали вдовы,
Похоронку скомкав у крыльца.
И в снега и в зной и в дождь и слякоть,
Все хранит и память и мечту,
Только в мае, переставши плакать,
Одевает белую фату.
Памятью тех дней, той тяжкой доли,
Как невеста, стала в чистом поле.