пас. в. Патапаўка.
Бо кожны кут малы, к Радзіме ўзрастае.
Не каняй над полем
Жалобы кідаць,
Не плоймаю, вольна,
Жвір колкій таптаць!
Прасыпалісь просам
Аджытыя дні,
Клявалі іх удосталь
Гады-вераб'і,
Сплылі ўздоўж чыгункі
Струмені вады,
К трубе, рэхам гулкім,
Рачулкі Трубы.
Няма ў тым падману:
Вялікага - малым,
Бо кожны кут малы,
К Радзіме ўзрастае
І гэтыя могілкі
Даўняй пары,
Дзе чую подыхі
Продкаў сваіх,
Дзе сохне балотца,
За назвай Машок,
Пад сонцам цёплым
І зор паясом.
Жыцьцё ўперад коціць
Дні нашы шматком,
Іх, Вам - сэрца просіць,
Зьвязаць матузком.
У тым - паратунак.
Падмана - не знаю,
Бо я - у кут малы,
У Радзіму - узрастаю.
-20.1.13.