Первый снег
Когда солнце с зарею вставали
В венке из огней разноцветья,
Кружевной перволедью сияли
Золотые кленовые плети.
Нереальные, дивные краски
Загорались на стеклах окон...
Было утро - страницей из сказки,
Было утро, как сказочный сон.
А затем ...все погасло... стемнело...
Ветер ветками зашелестел,
С высоты серой чистый и белый
Снег густой полетел, полетел.
Он напутал чудные узоры
Из ветвей беспокойных дерев,
Он распаханные просторы
Снежно-белой пеленкой одел,
Враз сугробы намел, переметил
Мир и ход наших дней, наших дел.
И огни погасил, чтоб отметить,
Что не сказка, не сон - наш удел.
Наталья Арсеньева
***
Першы снег
Сення раніца й сонца ўставалі
у вянку з каляровых агнёў
і карункамі ільдзянымі ззялі
залатыя галіны кляноў.
Нетутэйшыя, дзіўныя краскі
загараліся ў шыбах вакон…
Было ранне - старонкаю з казкі,
было ранне, як казачны сон.
А пасля… неба згасла… сцямнела…
вецер голлем сухім зашасцеў,
з шэрай вышы, і чысты, і белы,
снег густы паляцеў, паляцеў.
Ён паблытаў дзіўныя вузоры
у галлі разварушаных дрэў,
ён маркотныя ніваў разоры
снежна-белай пялёнкай адзеў,
сыпкіх гурбаў намёў, перайначыў
свет, хаду нашых чынаў і дзён.
Згасіў зоры й агні, каб зазначыць,
што ўсё ж доля - не казка й не сон.
Наталля Арсеннева