После отбоя

Виктор Толстов
Луной  прожекторит  весна
моя  солдатская  вторая.
В  казарме  снова  тишина,
бреда  и  храпа  не  считая.
Вот  кто-то  просится  домой,
любимой  имя  повторяя.
Все  сокровенное  само
на  Божий  свет  себя  являет.
А  мне  ужасно  повезло:
я  не  любим  и  не  влюбленный.
И  мне  не  так  уж  тяжело
носить  солдатские  погоны.