Крадзецца вечаровы змрок
ў пакой –
І нараджае сьветлацені,
А недзе побач грукаціць
Па шляху рэйкавым цягнік.
І зьнікае бязь сьледу,
і сплывае удалеч
Мітусьлівае быцьцё чалавека-мураша...
Зьнікаюць дробязі жыцьця
І цемра патыхае Вечнасьцю...
Ю. Півуноў