Мае вершыкі ў жаху ад крытыкі,
што, бы дзяцел, іх шчыра дзяўбе, –
знерухомелі, як паралітыкі,
і замкнуліся самі ў сабе.
І схавалі нутро пад шкарлупкамі
прафесійна раздзёўбаных слоў –
так, што я аніяк не датумкаю,
чым на волю іх выманіць зноў.
Пасыпаю абапал іх семачкі,
падбаўляю пшанічку й авёс.
Ды ніякі, нат самы маленечкі,
на святло не высоўвае нос.
Я пястую іх сонцам, і дожджыкам,
і вятрыскам ласкавым – ледзь-ледзь.
А яны – бы калючыя вожыкі –
не жадаюць мне ў вочы глядзець.
Пагражаюць бадлівымі рожкамі
і ўпікаюць мяне тэт-а-тэт:
для чаго я такімі нябожкамі
нарадзіла іх, бедных, на свет?
14.03.2013