На Беларуси Бог живет
"На Беларуси Бог живет"-
Так скажет мой скромный народ.
Эту правду в траве роса поет
И извечный звезд хоровод.
Эту правду несет
Рек стремление вдаль,
И предков наших завет,
И слов золотая сталь,
И мыслей далекий свет.
Эту правду несет
Здесь вновь и вновь,
Жизнью всею,-
Хотя бы и мЕльком,-
В кронах дубов,
В соцветьях огней
Купальская наша земелька.
Пусть скажет мне
Кто чужих кровей,
Что вру,
Как собачий внук,-
Но в мире нигде нет
Вернее друзей
И краше наших подруг.
Это край открытых душ и дверей,
Этот край -
Твой дом и собор...
У нас двадцать с лишним тысяч рек,
Одиннадцать тысяч озер.
У нас есть что пить,
На подмостки лить,
Чем поля свои окропить,
Как придется, то и найдется
Где нам врага утопить.
Эту память не церковь поет,
В головах это наших полет:
"На Беларуси Бог живет..."-
И пусть себе живет.
А когда он шлет на нас кару и гнев,-
Ну что ж,- мы для него свой народ:
Лишь по вершинам могучих дерев
Молния с неба бьет.
По вершинам же хилым и чахлым
Молния не жахнет.
Всякая птичка о том поет,
С этим всякий цветок растет:
"На Беларуси Бог живет",-
И вечно пусть живет.
Владимир Короткевич
***
На Беларусі Бог жыве
«На Беларусі Бог жыве» —
Так кажа мой просты народ.
Тую праўду сцвярджае раса ў траве
І адвечны зор карагод.
Тую праўду сцвярджае
Упартасць хваль,
І продкаў запавет,
І мовы залатая сталь,
І нашых дум сусвет.
Тую праўду сцвярджае
Ўсё зноў і зноў
Ўсім лёсам, —
Няхай спакваля, —
У хмарах дубоў,
У вясёлках агнёў
Купальская наша зямля.
І няхай давядзе мне
Іншая кроў,
Што брашу,
Як сабачы сын, —
А няма нідзе
Вярнейшых сяброў
І прыгажэйшых жанчын.
Гэта край раскрытых душ і дзвярэй,
Гэты край —
Твой дом і сабор...
Ў нас дваццаць з лішнім тысяч рэк,
Адзінаццаць тысяч азёр.
Нам ёсць што піць,
З падмосткаў ліць,
Чым палі свае акрапіць,
А як давядзе, то ёсць нам дзе
І ворага ўтапіць.
І тая памяць жыве не ў царкве,
А ў кожнай жыве галаве:
«На Беларусі Бог жыве...» —
І хай сабе жыве.
А калі ён шле на нас кару і гнеў, -
Ну што ж, — мы з ім свае:
Ў вяршыні самых гонкіх дрэў
Маланка з неба б'е.
У вяршыні маленькіх і ніцых дрэў
Маланка ніколі не б'е.
І пра тое кожны пяе салавей
Росным кветкам у роднай траве:
«На Беларусі Бог жыве», —
І няхай да веку жыве.
Уладзiмiр Караткевiч