Матуля, памятаю, ты казала:
-" Як станеш мацi, зразумееш ты мяне."
I вось цяпер мне сэрца падказала,
Што доля гэтая мяне ўсё ж не мiне.
Павырасталi дзецi, i таксама,
Нiбыта некалi ў юнацтве я i брат,
Паразляталiся, ўзяушы свой напрамак,
Шукаючы свой шлях ад родных хат.
А мацi ноч не спiць i просiць бога,
Каб засланiў дзяцей ад гора i бяды,
Святло каб ад бацькоўскага парога
Давала сiлы дзеля шчасця iм заўжды,
Каб сэрцы ў далечы не чарствелi,
Каб адчувалi боль чужы і сум,
Ад бляску грошай, льсцiвасцi не млелi
I не балелi ад нядобрых дум,
З людзьмi каб iм у згодзе век жылося,
Засцерагчы iх ад сурокаў, варажбы,
ўсё у жыццi спазнаць каб давялося,
Але без болi, роспачы, журбы.
Ў кожны дзень, у кожную гадзiну
ўсе думкi мацi пра дзяцей,пра iх,
Бо надта хочацца дачцэ, таксама сыну
Жылося лепш каб за бацькоЎ сваiх.