АДПУШЧЭННЕ ГРАХОЎ
Далёка ад сталіцы
У ягаднай глушы
Празрыстыя крыніцы,
Пахілыя крыжы.
Світаннем незамглёным
З глыбокай даўніны
Трэзвонам задумённым
Пяюць-гудуць званы.
Узносіцца высока
Царква па-над ракой.
Людское цешыць вока
Адметнасцю сваёй.
А колькі год дагэтуль
Яе цагляны гмах,
Сыры, неабагрэты,
Крышыўся на вачах.
Міналі зімы-вёсны,
А Храм гібеў і стыў.
Ніхто рамонт няпросты
Паўвеку не рабіў.
Тынкоўка абляцела,
Пабелкі тонкі слой
Падпраўлены няўмела
Старэчаю рукой.
Святар тут службу правіў.
Як мог, так і служыў.
Малітвай Бога славіў,
І дзеля Бога жыў.
Прыход быў невялікі.
І сам не меў ён сіл.
Аднойчы для прыліку
Ён Бога папрасіў:
Прашу не дзеля славы,
Усё, што ёсць, аддам.
Ратуй нас, Божа правы,
І наш пакутны храм.
Пайшлі такога майстра,
Каб справу добра знаў,
Каб здзейснілася мара,
І сонцам Храм заззяў.
Бяды не маю горшай,
Пашаны удастой:
Каб майстар ды харошы,
Ды з добраю душой.
Тут справіцца не кожны,
Не саўладаю сам.
... Праз дзень прыйшоў бязбожнік
І п’яніца Адам.
Меў залатыя рукі,
Цвярозы быў калі.
Далёкі ад навукі
І блізкі да зямлі.
Госць у царкве ён рэдкі,
Прад святаром паўстаў.
Напэўна, чынам гэткім
Яго сам Бог паслаў.
Святар Адама ведаў,
Не раз памог яму
Нясці грахоў і бедаў
Гаротную суму.
Ён прывітаў Адама
І не знаходзіў слоў.
Адам прамовіў прама:
У зАрабкі прыйшоў.
Ды каб паспавядацца
І прычасціцца тут,
Больш не хачу вяртацца
Да болю і пакут.
У чым ён спавядаўся
Чуў Бог і ў голлі птах.
Напэўна, прызнаваўся
Ва ўсіх сваіх грахах.
Каб замаліць правіны,
Пакуль яшчэ жывы,
Прасіў за грэх свой вінны,
Зрабіць рамонт царквы.
Прасіў благаславення,
Насуплена маўчаў...
І шчыра, без сумнення
Святар дазвол свой даў.
І закіпела праца
Без спеху, пакрысе
Па-над царкоўным пляцам
На трэснутай страсе.
Як след пафарбаваны,
Аж хораша вачам,
Мяняўся мур цагляны,
Мяняўся сам Адам.
Святой вады напіўся,
Паверыў у Хрыста.
Малітвам навучыўся
Пачаў жыццё з ліста.
Уставіў вокны, дзверы,
Усталяваў крыжы.
Пазнаўшы радасць веры,
Бы з небыцця ажыў.
Заззялі шчасцем вочы,
Бы тайну ён пазнаў.
Днём працаваў, а ўночы
Калёры падбіраў.
Кіпела праца. Стома
Не брала дзень пры дні.
Лез па драбінах строма,
А страху – ані-ні.
Вісеў, нібы распяты,
Зусім забыў пра хмель.
Чумазы і мурзаты
Вясковы Рафаэль.
Зрабіў усё, як трэба.
Заззялі купалы
На сінім фоне неба –
Вялікі і малы.
Іх свет далёка ліўся
Праз цемру шэрых хмар.
І радасцю свяціўся
Яго зарослы твар.
Стаяў Адам на ганку
На ўзгорку за царквой
І ззяла сонца зранку,
Як німб над галавой.
І ажыла святыня
І малітоўны спеў
У неабсяжнай сіні
Да воблакаў ляцеў.
Узнеслася да неба
Над грэшнай мітуснёй.
Яна жывых патрэба
І мёртвых супакой.
Глядзеў святар набожна
Як купалы гараць:
Ну, вось, нарэшце можна
Спакойна паміраць.
30 красавіка 2013