Дзяучынка марыла пра неба...
Кожны з нас, хоць раз у жыццi, аб нечым марыу. Кожнаму хацелася нечага незабыунага, недасяжнага.
Такога салодкага.
Дзяучынка марыла пра неба...
Дзяучынка марыла пра зоркi...
Кожны з нас, хоць раз у жыццi, глядзеу у асыпанае зоркамi неба. Нехта, каб здзiвiцца колькасцi зорак. Нехта, каб загадаць жаданне. Хтосьцi, каб памарыць, як
Дзяучынка марыла пра неба...
Дзяучынка марыла пра зоркi...
Дзяучынка марыла аб крылах...
Зорнай ноччу у ачыненае акно цiха-цiха увайшоу сон. Сон, у якiм дзяучынка была шчаслiваю. Сон, у якiм
Дзяучынка марыла пра неба.
I неба адгукнулася,як быццам,
Зусiм не ей,яму патрэбна,
Каб птушкай гордаю узвiцца
Змагла яна, абняушы хмары.
I там, у зорках' пагуляцца.
Жывуць у снах дзявочых мары.
А мары - маюць некалi збывацца!
Дзяучынка марыла пра неба!