Не веру я, што ты растанеш,
Як снег, напрыканцы зiмы-
Ты, пэўна, белай птушкай станеш,
I зноў цябе сустрэнем мы.
На момант з'явiшся пралескай,
Дыханнем лёгкiм сон-травы,
Чаромсе вэлюм на ўзлеску
З сваёй падорыш галавы.
Танюткiм ландышаў званочкам
Разбудзiш пчолак i шмялёў,
Твае яны пазнаюць вочкi
Ў сцiплых кветачак палёў.
У раку апусцiшся лiлеяй,
Расой празрыстай заблiшчыш
I дзьмухаўцоваю завеяй
Лугi, палеткi абляцiш.
Перанясешся на хвiлiну
Ў ружовы яблыневы сад,
Станцуеш сола над язмiнам-
Утворыш дзiуны снегапад.
Адчуўшы зморанасць i стому,
Узляцiш на крылах белых сноў,
Каб абярнуцца ў хрызантэму
I ёю быць- да халадоў.