Максим Богданович (1891 – 1917)
Видно, и впрямь позавидую нищему Марку
Видно, и впрямь позавидую нищему Марку.
Молодость быстро проходит – следы её стёрты.
Вот ведь... И чем прогневил я суровую Парку? –
Нить мне прядёт она явно не лучшего сорта.
Тянется, тянется серая нить в веретёнце,
Тихо жужжит, напевая, оно без умолку.
Тянутся серые дни без просвета, без солнца,
Жизнь проживу я, похоже, без счастья, без толку.
Пусть бы и чёрную, только б не серую пряла,
Горя желал бы, но чтобы уж полную чарку.
Только и горя такого мне выпало мало.
Видно, и впрямь позавидую нищему Марку.
1915
(перевод с белорусского –
Валентина Варнавская)
* * *
Максім Багдановіч (1891 – 1917)
Прыйдзецца, бачу, пазайздрыць бяздольнаму Марку
Прыйдзецца, бачу, пазайздрыць бяздольнаму Марку.
Моладасць плыне, a следу няма ніякога.
Эт, i чаму ж нагадала суворую Парку
Нітку мне прасці гатунку такога благога.
Ціха гудзіць i пяе у яе верацёнца,
Цягнецца, цягнецца, доўгая, шэрая нітка;
Цягнуцца шэрыя дні без прасвету, без сонца,
I не пабачыш, здаецца, ні шчасця, ні ўжытку.
Хоць бы ты чорную, толькі б не шэрую прала,
Гора жадаў бы, ды толькі каб поўную чарку;
Але i гора такога пазнаў я замала.
Прыйдзецца, бачу, пазайздрыць бяздольнаму Марку.
1915