Постхумусу. Гуннар Экелёф

Людмила Борман
Posthumus, ты,  который
 на своем  престоле электронном,
способен  слушать шелесты  ушедших,
так, как с  пластинки  старой  мы 
сквозь хрип и треск, и скрип
изношенных колючек и шипов под острием  иглы
пытаемся  услышать
ушедшей  юности  хиты
иль  так, как  в радиоэфире слышим 
гул  Млечного  Пути… Hui, hui- come! Posthumus!
Постхумус! Будь что  будет! Слышишь ли мой хрип? 
В  античном этом море  гул,
там цепь из тысяч тысячи рабов царапиной единой
и хрип единый  тысяч тысячи распятых вдоль  дорог.
В  хрипящей  этой череде  слышны и сладостные стоны:
Noёte, lumen, va va  usque va!
Ноёте, свет, приди, позволь  себе все это!
Havete transistores,balete transistores!
Привет,прохожие! Прохожие, прощайте!
Posthumus! Do you hear me?
Постхумус,  слышишь  ли  меня?
Античный  диск  вращается,
И  мы должны ему  помочь,
поскольку то и дело  натыкается  игла
на  старые  порезы 
и  зависают человеческие  песни. Да, Постхумус,
я   все  сказал.

Posthumus -  у  автора обобщенное  имя  человека  будущего.

Till  Posthumus. Gunnar  Ekerlёf
 
Posthumus, du, som i din elektroniska stol
kan hjora sorlet av det fjorflutna, menskliga
sosum vi po en gammal 78-varvsskiva hjor
vor ungdoms slagdenga alltmer avlegsen
under nolens ljudhinna av rasp i det slitna
knaster och knepp jover hack och sprickor,
eller som vi i radions program om etern for hjora
Vintergatans brus . . .Hui Hui - Come! Posthumus!
H;r du mig som ett knepp?
I det antika havets brus
d;r tiotusen slavars kedjor blir ett risp
och tiotusen korsf;stas st;n l;ngs v;garna ett rasp
hjors ockso njojetstjon och suckan i en kneppserie:
No;te, lumen, va, va, usque va, No;te mitt ljus
kom, kom, lot det go fjor dig! Havete transistores
balete transistores! Posthumus! Do you hear me?
Den antika skivan snurrar, vi moste hjelpa den jover
otervendsskororna der den stannar och snurrar fjor
sig sjelv
Menskliga slagdengan trenger igenom. Yes
                Posthumus
I am closing down now.
1961