Рэгiне Рэтутовiч.
Яркай жанчыне, цудоунаму паэту, з нагоды станауленння
членам Саюзу пiсьменнiкау Беларусi.
Рэгiна,павер, няма слоу.
Сядзеу я, чухау бараду.
Спачатку думау:
- Не пайду.
Куды ж сягодня мне i у госцi.
Папраудзе, трошачкi зайздросцiу,
Ты маеш тры цудоуных кнiгi,
А я... Зусiм нiякiх здвiгау,
Не я, а ты узнялася у неба.
I, раптам,
- Не, яно мне трэба?
Такая яркая падзея.
Вы усе у гасцях, а сам-та, дзе я?
Ну, дык хiба ж я не мужчына,
Каб не прыйсцi к табе, Рэгiна!
Ну, сапрауды, падзея - цуд.
А я сяджу, сумую тут.
Зайздросцiць, гэта не прычына,
Каб не наведацца к жанчыне.
Тым больш, надвор'е мне спрывае.
Хай зайздрасць трохi пачакае.
Ну, прапусцiць такое свята!
Я, падхапiушыся заузята,
Хутчэй - штаны, пiджак, шкарпэткi.
У жонкi - грошы. Трэба ж кветкi
Купiць для гэтага выпадку.
Люстэрка, гальштук - усе у парадку.
Аутобус. Кветкi для жанчыны.
i, вось ен, я!
- Прывет, Рэгiна
Вiншую шчыра, далi Бог!
Даруй, што сцiпла. Ну, як змог.