Узяўшы радасць у дарогу
і трохі суму
(соль - у ежу),
пакрочу ад свайго парога
ў начную цемру.
Збяруцца думкі, дый праблемы
закружаць вірам
(няхай сакочуць:
збяру іх потым на паперу,
калі захочуць).
Пакрочу перад сном памарыць
у адзіноце.
Вясна ўжо блізка.
К душы дарогу не дам маркоце:
я ж - аптымістка...