Жыццё ракой мяне то хутка, то павольна
Нясе да вусця, дзе губляюцца сляды.
Пісаць балюча, але я трываю боль -
На тым баку хай ганарацца мной дзяды.
Яны да сэрца вершы першыя прымаюць,
Яны ўсміхаюцца ад іх скрозь змрочны час.
Калі мне цяжка, нечакана падтрымаюць:
"Ты не спяшайся - скажуць мне - унук, да нас".
Плыву да вас, мае дзяды, бесперапынна.
Цякуць секунды, як жаночая сляза.
Перад вачыма вы паўстаяце карцінна.
Чакайце доўга, я яшчэ не ўсё сказаў.
02.02.2014