Я заўсёды наіўнай была
і даверлівай,
Што ж цяпер шкадаваць
аб нездзейсненых марах!
Вечар,
поўны дрыготкай надзеі,
не вернецца:
Жорсткім ты аказаўся, каханы!
Не крыўдую.
Не першая я
й не астатняя.
Час палечыць
мае незажыўшыя раны.
Я не плачу.
Я веру ў каханне сапраўднае!
А цябе я забуду,
бы жоўты лісток адарваны!..