Рыгор Бородулин Отцу

Ген Жэстачайший
Отцу.

Не вышел ты и в этот раз
Помочь с вещами мне при встрече...
Лишь у ворот опять твой вяз
Легонько трогает за плечи.

Мне не подашь своей руки,
Глядишь из-за стекла портрета.
Ты видишь, вырос сын каким?
Скажи хоть слово для привета.

Тебя я ждал у всех дорог
В сорок четвертом... жарким летом
Колонны не одной не мог
Я пропустить с большим букетом.

Хотел  услышать: "Мой сынок..."
И крикнуть радостное: "Папа",
Под бодрый шаг отцовских ног,
Где по дороге шли солдаты.

В который раз растаял снег...
Вернулись по домам соседи.
Искал ответа я у всех
И слышал краткое: "Приедет..."

Когда с обид ребячья рать
Грозилась сильными отцами,
Тогда хотелось зарыдать
Большими горькими слезами.

Не плакал я - им всем назло.
Ведь в хате был один - мужчина.
Не шел ты...
Мамино чело
Вспороли грубые морщины.

И нынче еду я домой
Все жду, зайду - исчезло горе.
Мне мама: "Узнаешь, родной?
Опять семья вся наша в сборе."

Поверить как теперь тому,
Что не займешь свое ты место.
А шапку я всегда сниму
Перед могилой неизвестной.

Рыгор Бородулин 1958 г.

________________________
Бацьку.

Не выйшаў ты і ў гэты раз
Мяне спаткаць, паднесці рэчы...
Ля весніц, толькі зноў твой вяз
Крануў галінкамі за плечы.

Ты мне не падасі рукі,
Глядзіш удаль з-пад шкла партрэта.
Ці бачыш, вырас сын які?
Скажы хоць слова для прывета.

А я... чакаў з усіх дарог
Цябе ў сорак чацвёртым... летам
Калоны ні адной не мог
Я прапусціць з ахапкам кветак.

Хацелася пачуць: "Сынок..."
Ускрыкнуць радаснае: "Тата!"
Бацькоўскім быў мне кожны крок…
Усё ішлі, ішлі салдаты...

Каторы раз сыходзіў снег...
Дамоў вярнуліся суседзі.
Я кожнаму насустрач бег
І чуў кароткае: "Прыедзе..."

Калі ў крыўдзе мне сябры
Гразіліся бацькамі,
Тады хацелася наўзрыд
Заплакаць шчырымі слязамі.

Не плакаў я - усім на злосць.
Бо ў хаце быў адзін - мужчына.
Не йшоў ты...
Маці маладосць
Глыбей заворвалі маршчыны.

І зараз еду я здалёк,
Чакаю ўсё - зайду, а маці
Мне кажа: "Пазнаеш, сынок?
Вось наша ўся сямейка ў хаце..."

Паверыць цяжка мне таму,
Што больш не прыйдзеш ты дадому.
А шапку я заўжды здыму
Перад магілай невядомай.

Рыгор Барадулiн 1958 г.