Загарэлiся белыя свечкі
на каштанах- вiтаюць вясну.
Я на момант заплюшчваю вочы
i чакаю чароўнага сну.
Непатрэбнае тое чаканне
нараджае ў душы неспакой:
цi прыснiцца мне наша спатканне,
як калiсьцi, над цiхай ракой?
Зоркi падалi, рэчка дрыжала,
Засыналi каштаны ў журбе...
Ах, чаму я, чаму прамаўчала
Пра пачуццi свае да цябе?
Час даўно ўжо той недзе загiнуў,
што было, даўнiной парасло...
Мы далонямi чэрпалi Пiну*,
цiшыню разразала вясло.
*рака у г.Пiнску