У ажурным харастве восень залатая,
Парк такі прыгожы стаў, што зайздросціць Бог.
На таполю адпачыць села птушак зграя,
Пад якой складаю я словы – у слупок.
Я складаю словы так, як шапоча вецер.
Водзіць за руку мяне сонечны прамень.
Я шчаслівы, далібог, бо на гэтым свеце
Станаўлюся сведкам я толькі лепшых змен.
Я інакш гляджу на свет – вывучаю мову,
Ад якой калісьці збег (быў такі дурны!).
Я згубіў свайго жыцця лепшую палову,
«Жил по правилам чужим сын своей страны».
Хутка прыйдуць па мяне. Час для эпілогу.
Я гляджу гадам у твар, скінуўшы каптур.
На маім плячы анёл нешта шэпча Богу –
Ён чытае вершы скрозь восеньскі ажур.
20.03.2014