Нават снiшся ты ўжо невыразна:
Не разгледзець твару i вачэй,
Толькi крок зраблю к табе, адразу
Сон, як напалоханы, уцячэ.
Сталi ночы доўгiя пакутай.
Лёс i вiртуальны мой такi:
Адчуваць здалёк твой вобраз смутны
I не дакрануцца да рукi.
Часам ты растворышся ў натоўпе,
Цi мiж намi вырасце сцяна...
Радасць абарвецца нiткай тонкай
I ўжо не звяжацца яна.
Хоць заплюшчвай вочы аж да болю-
Не саснiць юнацтва тых начэй!
Адцвiлi далёкiя таполi-
Пух надзеi лётае яшчэ.