Калi я быу яшчэ падлеткам,
Любiлi з братам пагуляць:,
Не кожны дзень,але нярэдка,
Хоць i вучыуся я- на пяць,
З мячом,у «штандара»*-да ночы,
То пабяжым у калхозны сад,
Скацiну пасцiць разам крочым,
Словам адным-вясёлы брат.
Былi у нас "веласiпеды":
Са школы-у школу, кожны дзень.
Дзе б я не быу,заусёды ведау,
Што брат са мной,як мая цень.
Аднойчы, ровар* мой зламауся,
Я к брату сеу,i Вас1лёк-
Стау на пядалi, паiмчауся,
Хоць я прасiу: «Цiшэй, браток!»
На раме- я,ён- за «баранкам»,
Мчым,толькi дрэвы мiльгацяць,
Блiскаюць спiцы,як маланка,
Ад страху зубы ляскацяць.
Гара за вёскай.Нам бы трохi
Прытармазiць,а брат –«на газ»,
Не памагаюць мае уздохi,
I рвецца тут ланцуг якраз.
Каля нагi зашкрыгатала,
Я разгубiуся-што рабiць?
Па мне-канец,пiшы –прапала.
«Затармазi!»-мне брат крычыць.
-Як тармазiць?-я заiкнууся,
-Нагой,няужо не уразумеу!
I тут зусiм я разгубiуся,
Вас1ль,насупраць,нiбы леу,
Крычыць у вуха: «Як?!-Нагамi!».
I у калясо я ногi-тыц,
Як раз сваiмi каблукамi
У цэнтар кола,памiж спiц.
I ад душы скажу вам,шчыра,
Каблук у той час быу,як стоп-кран.
Брат паляцеу,як птушкa у вырай,
Як над вадою пiлiкан.
Праз метрау дзесяць прызямлiуся,
Як самалет ён-без шасi,
I на мяне так мацярыуся,
Што я, спярва, загаласiу.
…Без каблукоу,твар-у мазуце,
Зрабiу,напэуна,штось не так?
Ляжу у пяску,у жалеза грудзе.
Брат засмяяуся:Ты –мастак!
Эх,грамацей ты мой разумны,
Што толькi у школе ты вучыу,
Казау табе : каблук-да гумы!
Ты ж ногi у спiцы засадзiу... .
***
Дзяцiнства наша...вёска...хата...-
Хоць i мiнуу не адзiн год,
Успамiнаем часта з братам
"Веласiпедны"наш палёт.
*Ровар(бел)- велосипед(рус).
*Штандар- детская игра , с мячом.
*Неспадзяваны(бел)-непредвиденный(рус)
1.12.2010