Калі б не зайшоў я, на гэтай старонцы
мой погляд заўсёды аблашчвае сонца.
Не тое, што летам над полем палае,
а тое, што вішні расквечвае ў маі.
Пяшчотнае, цёплае, мілае сэрцу.
А ззяе — ніводнаю хмарай не сцерці.
І днём, і ўначы светлалікае з лірай
святло вылучае ў паветры Сціхіры.
Сюды яго, пэўна, сціхірныя богі
даслалі — уцехай для многіх і многіх.
Яно сагравае і лёд майго лёсу —
адбіткамі радасці ў вочках-нябёсах.
Праводжу цяпер не адну вечарыну
з анёлам, што ў свеце завецца Ірынай.