Я кажу "бывай",не трэба слоў,
За што ты хлусіш так спакойна,
О,ўсё хутчэй цячэ да сэрца кроў,
Пакуль бывай,цяпер ты будешь вольны.
Куды ты б'еш сваёй хлуснёю,
Ідзі ўжо,бо ты зробішь горш,
Навошта ты зрабіў такою,
А я не буду верыць больш.
Ідзі,ты сам ўсё сапсаваў,
Разбіў ты шкло, і вочы заліліся,
Адзіным позіркам дыханне абарваў,
Але ж пачуцці ўсё мае спасліся.
Лагодны ветрык сыпле пыл ў вочы,
Як ты кідаеш словы мне свае,
Крануў да сэрца,а далей ты не крочыў,
Сабе заставіў ўсё і думкі ў галаве.
Адкуль ты вернешся ў наступны раз,
Не трэба больш вяртанняў-раставанняў,
Дарэчы,бачу што агеньчык у вачах пагас,
Рэха вяртае мне голас абяцанняў,
А не баліць мне ,паглядзі!
У целе кроў застыла,
На вуснах тваіх стыне "не ідзі".
Адчынешь дзверы сам-я адпусціла...