Трэба нешта з’есці
Усялякіх страў! Якіх прыдумаць! Толькі
Дзяцінства смак найлепшы, без маны,
Бо ў памяці бабуліны какоркі
Ды тоўстыя надраныя бліны.
Калі яшчэ і сонейка драмала,
На прыпечак выскоквалі стральцы,
Пякліся ў патэльні на сняданак
На дэнцы раскачаныя стульцы.
Ні з чым непараўнальная, паверце,
З духмяным пахам дранка ў кацялку.
Я корку найсмачнейшую ў свеце
Мачала ў шкваркі, узяўшы ў руку.
Нібы падлодкай у моры кіравала,
Ганяла плаўна ў місцы лыжкай ком.
Так за гульнёй кудысці і знікала
Вячэрняя зацірка з малаком.
А зліты ў торбу мяккі твораг свежы!
А ім жа накрыпаны тонкі блін!
Такой нязвыклай, дзіўнай была ежай
Раўгеня да гарачых картаплін.
Я піць любіла малако з-пад банкі.
Любіла сырнічкаў паесці з кісяльком,
Таксама – салка, квашанінкі, вантрабянкі
І ўсё гэта ў прыкуску з агурком.
Што можа быць урэшце апетытней
Салёнай паляндвічкі паласы,
І кумпячка з капцільні, і завітай
Сухой дамашняй тонкай каўбасы.
Напэўна мне пара ўжо прысесці,
Хоць светлы ўспамін прагнаў тугу,
Ды страўнік шэпча: “Трэба нешта з’есці”.
Сябры, прабачце, болей не магу.