Ты ведаеш, Мама,
Не высню,
а снамі вымалю
шчасце далёкага акіяна –
“Стрыманасць”!
Што
унутры
штормам гаючым б’е,
ўсё жыццё жагнаецца.
У мяне
унутры гняздзечка ёсць
і яму.
Парушынкай цёплаю падніму
(ды й няма спакою мне на пуці)
Ты
ужо
сагрэлася?
Так ляці!
Ўсё адно, вароты ёсць і
у
Раі!
(толькі Ім нястрымана паміраю)
Так Яго і вымалю шчасцем крылаў!
…Мама, я ніколі
так
не любіла!..
6. 20-14