Так кожны дзень - у ложку, бы ў труне...
Ўсё смерцю прарастае праз мяне.
І пах яе - прыдуманы пажар -
Спалёнага і знятага з крыжа
Натхнення. Там, разбітая знутры,
Звініць Душа. Як хочаш сабяры -
Усё ж будзе жах... Аскепкаў не стае...
Жывуць сузор'і цёмныя твае!
Мой кожны дзень - у ложку, бы ў труне!
Як страшна мне! Ты чуеш, страшна мне... (с) 25.11.13