Дождь. Виктор Володин

Анастасия Котюргина
Якое шчасце - быць дажджом!
Сагнутыя расправіць спіны,
Ўламіцца ў зараснік маліны,
Ўзляцець па лесвіцы на дом.

Царапне дах мая рука
Па ўжо распаленым жалезе,
Па трубаў скругленым абрэзе,
Па шапцы ўбітага цвіка.

Абмыць каменне гарадоў,
І пар ад вільгаці на скуры,
І зноў пачуць - матыў пануры
Спявае токам правадоў.

Ляцець над рэчкай, да таго ж
Па віску пляжным і па гвалце.
Быць шумам цёплым на асфальце.
Па травах бегчы басанож.

І  наталіць сабой атавы,
І  збажыну, і кожны хвошч ...
Якое шчасце, Божа правы!
Я - дождж,
       я - дождж,
            я - дождж,
                    я - дождж!

__________________________________

Какое счастье - быть дождем!
Расправить согбенные спины,
Вломиться в заросли малины,
Взлететь по лестнице на дом.

Царапнуть кровлю, проходя
По раскалённому железу,
По труб округлому обрезу,
По шляпке вбитого гвоздя.

Омыть и камни городов,
И поры пропотелой кожи,
И услыхать мотив тревожный
Поющих током проводов.

Нестись над речкой. Прямиком
По визгу пляжному и гвалту.
Шуметь по теплому асфальту.
Бежать по травам босиком.

И влагой напоить отавы,
И каждый злак, и каждый хвощ…
Какое счастье, Боже правый!
Я – дождь,
      я – дождь,
           я – дождь,
                я – дождь!

Виктор Володин: http://www.stihi.ru/avtor/vvv555