Хэку бэгъашI

Анатолий Зекох
Жьыкоренэу чIыгум тетым тэ тыхэт,
Хъурджэ машэм тырелъашъо,  зешъумыгъахь;
Чэтэн фыжьыр зэIифынэу жьым къэIэт,
ТымыкIодэу,  шIум екIунэу тэ тикъуахь.

ШIуцIэ орхэр зэбгъодэтфэу тахэкIын,
Зэгъэфагъэу тищыIакIэ дгъэкIэжьын;
Мо къэнэфрэр тэ тихэкоу, тыгъэнэкIу-
Зэдедгъаштэу, ар тэжъугъаIуи, ащ тежъугъэкIу.

Тыбзэ гъуаргъоу, угу рихэу шыблэмакъ,
Орэд шышэу, Iум иткIуахьэу псыхъонап.
Тыфэмыфэу бзэр тшIокIоды, ар тихьакъ;
Адыг зыцIэр къахегъэщы, ар тигуап.

Мы дунаем тырихьакIэп, ар яжъугъашI;
Ар окIодфэ тытекIытэп – хэку бэгъашI.
Тымыдэгъуми, танахьдэеп, шъумыукIыт,
Тызэхэтэу, тызэкIыгъумэ, бэ тлъэкIыт!

Ретэкъуахьмэ, жьыкореным тэ тилъэпкъ-
ЗэкIэшъудзэх, зэжъугъэубытых шъуIэпкъ-лъэпкъ,
Ем тызхэкIэу, тызынэсрэм гугъэнэпкъ,
Къытфэнэтышъ, къыдэпщынэу, тэ тищэпкъ!