Сказаў: "Не думай больш!"
І я таксама забыўся.
Хоць мне не вельмі было горш!
Але волю я ўзяў у кулак і біўся.
Як цяжка зрабіць першы крок,
Ну а потым другі і трэці,
Знікнуць, нават не заўважаючы парок,
І растварыцца ў цемры недзе,
Не звяртаючыся да мітусні!
Як прывід у поўнач з'явіўся
Міраж знік! Я растварыўся!
Чароўны свет з старой казкі.
Ён быў нам патрэбны, як размалёўкі,
Што ў дзяцінстве яркі аловак.
Цяпер збіраю далонь у кулак.
Размалюе аловак, фарбы ўсе аддаючы.
Кавалак з жыцця вырываючы.
Ілюзіі я забіваю!
Ды ў рэальнасць дзверы зачынаю.
(Хацько Максім 17.03.2015)