Гэта тое, што аднойчы,
Як святло, запаліць вочы,
Непрыкметна дакранецца
Да абуджанага сэрца.
Гэта тое, што на крылах
Узнясе да небасхілу,
Дзе блукаючыя мары
Не хаваюцца за хмары.
Тое, што ў складаным стане
Нас ніколі не падмане,
Што iснуе ў цуда-путах
Ці асудзіць на пакуты.
Гэта тое, што наўмысна
Кайданамі сэрца цісне
І таму падставу мае—
Побач з ім сваё трымае.
Будзе дзень, з якім, дарэчы,
Не шкада чакаць сустрэчы,
Дзень, які пабеліць скроні
Ды не вызваліць з палону.
10.12.1999г.