З гэтай рамонкавай летняй дарогі
прынясі пялёстак мне (хоць адзін)!
У акіяны мае паглядзі
радасным Богам!
Жоўтай сярэдзінкай выпацкай нос
кожнаю кветкаю (ў белай сукенцы,
з белай душою), што ў памяць прынёс
юнай паненцы.
Кажаш:
"Пянёнцы, манеты, "гро-ши"
гэтага часу не выкупяць, Стася!..
Час не прабачыць!"
Каб толькі дажыць
белае Шчасце!
Шэпчуць дажджы - Застанься!..
31.3.20-15