Няма багацця даражэй за памяць:
У ёй намаганняў нашіх карані,
З глыбінь вякоў яна глядзіць вачамі
Усіх нашых продкаў у сённяшнія дні.
И вот оттуда, из Кутейны славной,
Мы слышим наших предков голоса.
О чем-то очень важном, самом главном
Они хотят сегодня рассказать.
Старонкі буквара гартае Собаль –
І ажывае сэнс знаёмых слоў.
Мы разумеем раптам, што магло быць
Напісана для нас паміж радкоў.
Там все, чему нас в школе научили,
В чем тайныс смысл и заповедь веков,
И то, что мы в наследство получили:
Надежда, воля, вера и любовь.
Мы ўсе павінны працаваць заўзята
І разаслаць ва ўсе канцы зварот,
Які нашчадкам прагучыць набатам
І зберажэ радзіму ад няўзгод:
Остановитесь, люди! В этой жизни
Уже довольно пошлости и зла!
Не дайте им сегодня справить тризну
У плит могильных Веры и Добра.
Павінны ўсе мы разам, безумоўна,
Каштоўнасцям замежным назаўжды
Забараніць нас захапляць гвалтоўна
У палон бязвер’я, глупства і хлусні!
Збяром усе нашы чыстыя імкненні,
Прагонім злога недавер’я цень
І адрадзім духоўнасці карэнні,
Хай будзе добрым, светлым новы дзень!