Пасля таго, як войскі Савецкай Арміі замацаваліся на правабярэжжы Проні, наш партызанскі полк атрымаў заданне заблакіраваць шашу Магілёў–Мінск, каб ворагу не было дарогі назад.
Камандзіры растлумачылі народным мсціўцам важнасць гэтай задачы і мы адправіліся выконваць яе.
Работу трэба было праводзіць уначы. Кожны партызан павінен быў да раніцы прарыць траншэю ўпоперак шашы.
Выставілі варту і ўзяліся за справу. Застукаталі кіркі, рыдлёўкі, ламы. Хлопцы так стараліся, што ад замёрзлай глебы ажно іскры ляцелі.
На мастах, што трапляліся ў зоне правядзення дыверсіі, падпілоўвалі палі, раскідвалі насціл. У тую ноч мы паспяхова справіліся з пастаўленай задачай. Ад салёнага поту сарочкі прыліпалі да цела, але ніхто нават не заікнуўся, што змарыўся. Ды і абышлася гэта аперацыя лічы што без страт: загінуў толькі адзін чалавек, які паехаў у бок Бялыніч на разведку і натрапіў на засаду паліцаяў.
Гэтак жа дружна дзейнічалі народныя мсціўцы і тады, калі выконвалі заданні па арганізацыі дыверсій на чыгунцы: узрывалі рэйкі, пускалі пад адхон цягнікі.
Выбуховыя рэчывы нам часткова пастаўлялі з Вялікай зямлі, а то і самі назапашвалі і разраджалі снарады, выраблялі міны. Былі такія майстры гэтай справы, што некаторыя дзіву даваліся, як хутка і акуратна ў іх усё атрымлівалася.
Дзейнічалі ў асноўным на чыгунцы паміж Оршай і Шкловам. Удзень даводзілася хавацца ад варожага вока, а ноччу выконваць заданне. Праўда, хоць і не заўсёды ўдавалася, але не-не, ды і загрыміць пад адхон варожы эшэлон з жывой сілай і тэхнікай.
Актыўна дзейнічалі народныя мсціўцы нашага палка і тады, калі Цэнтральны штаб партызанскага руху аддаў загад паралізаваць чыгунку ў Беларусі ў адну ноч, у адзін і той жа час.
Прыгадваю цяпер мінулае і думаю: колькі сілы, мужнасці, адвагі патрабавалася тады ад кожнага з нас, каб хутчэй наблізіць светлы дзень перамогі.
З успамінаў Ніканора Ягоравіча Марозава (1904-1988), партызана 600-га партызанскага палка, кавалера ордэнаў Славы ІІ і ІІІ ступені, ордэна Чырвонай зоркі